Ik behoor tot de laatste categorie. Maar iedere match, met mijn ploegmaat aan mijn linkerzijde, vecht ik voor elk punt, elk spel, elke set. Als we verliezen is het de schuld van mijn ploegmaat. Als we winnen is het omdat mijn maat zich aan mij heeft kunnen optrekken. Althans dit is wat ik mezelf wijsmaak. Speel ik tegen een super supercrack…, niet getreurd, niet geklaagd. Ik geniet van de schoonheid van zijn tennis… hoe hij de bal schildert in elke hoek die hij wil, hoe hij hem krult of aait, hoe hij als een muur aan het net staat. En toch, niet winnen maar altijd alles geven, dit is wat onze tennissport zo mooi, zo plezant maakt. Ben ik soms kwaad? god, godver, godverdom…, klotesport. Jazeker, maar alleen op mezelf. Het duurt niet lang …, het mag niet lang duren …, juist lang genoeg om het plein proper en mijn frustraties weg te vagen.

Aan de bar volgt de verbroedering. Met een bruisende pint vriendschap borrelt ook het respect naar boven… respect voor mijn ploegmaat, respect voor mijn tegenstanders. Wat kunnen die mannen toch een aardig potje tennissen.

Patron, geef mijn vrienden nog een glas.

Uw reporter